Μουρμουρομόνια για να σωθείτε

 Να σε δω, ρε Μουρμούρα, τώρα που θα μπεις στην κυβέρνηση τι θα λες! Καλό το Μνημόμιο 1, καλό το Μεσοπρόθεσμο, καλό το Μνημόνιο 2; Τι ήθελες και μιλούσες; Έμειναν και τα ντοκουμέντα....

Οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο του νέου προγράμματος δημοσιονομικής σταθερότητας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 02 Ιουλίου 2011 στα ΝΕΑ

Σκόπελοι μετά το Μεσοπρόθεσμο
Το Μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε. Αλλά, παρά τη μικρή ανάσα που πήρε η ελληνική οικονομία, η πορεία της χώρας συνεχίζει να διαγράφεται δύσκολη. Την πορεία αυτή ζητήσαμε να σκιαγραφήσουν τέσσερις οικονομολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες που εκφράζουν διαφορετικές σχολές σκέψης.
Γιάννης Μουρμούρας
Ο Γιάννης Μουρμούρας είναι καθηγητής Μακροοικονομίας στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και Σύμβουλος του προέδρου της Ν.Δ.
Διαπραγμάτευση.
Τίποτ' άλλο
Τρεις παρατηρήσεις:
1. Κατ' αρχάς, έχει σημασία να γνωρίζουμε πώς προέκυψε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα 2012-15. Θυμίζω ότι στο αρχικό Μνημόνιο του Μαΐου 2010, παρ' όλο που εκεί ετέθησαν οι στόχοι για το έλλειμμα και το χρέος και για την περίοδο 2012-15, δεν εξειδικεύονταν τα αντίστοιχα μέτρα λιτότητας για την επίτευξη των πιο πάνω στόχων (ένα άλλο δείγμα της προχειρότητας του αρχικού Μνημονίου). Αποτέλεσμα, η όλη διαδικασία της δημοσιονομικής προσαρμογής να χάνει σε αξιοπιστία και οι αγορές να αμφισβητούν τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους ακόμη και με τη λήξη του Προγράμματος το 2015.
2. Επομένως, δεν πρέπει να εκπλήσσει ότι και στο Μεσοπρόθεσμο βρίσκει κανείς τα ίδια λάθη στο μείγμα πολιτικής που συναντά και στο Μνημόνιο. Ενδεικτικά: στοχεύοντας το συνολικό έλλειμμα (αντί του ορθού που είναι μόνο το διαρθρωτικό, αφήνοντας το κυκλικό να αυτοδιορθωθεί μέσα από την ανάκαμψη), υιοθετεί έναν υπερακοντισμό μέτρων (π.χ. αυξάνει τους φόρους για να μειώσει και το κυκλικό έλλειμμα, προκαλώντας έτσι μεγαλύτερη ύφεση, άρα και αύξηση του κυκλικού ελλείμματος, πετυχαίνει δηλαδή μια τρύπα στο νερό!).
3. Από το Μεσοπρόθεσμο απουσιάζει παντελώς το σκέλος της ανάκαμψης, τα μέτρα δηλαδή που θα βάλουν ένα τέλος στη βαθιά ύφεση, μια ύφεση που εκτροχιάζει την προσαρμογή και υπονομεύει την κοινωνική συνοχή. Απουσιάζουν δηλαδή τα μέτρα για την επανεκκίνηση της οικονομίας που βρίσκονται στο Ζάππειο ΙΙ. Γι' αυτόν τον λόγο, το αίτημα για την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου στην πιο πάνω βάση είναι πλέον μονόδρομος για την έξοδο από την κρίση.